Przyrzeczenie Harcerskie to uroczyste ślubowanie składane przy wstępowaniu do harcerstwa. Stanowi ono opis trzech podstawowych zasad wychowawczych obowiązujących w harcerstwie: służby, samodoskonalenia, braterstwa.
Mam szczerą wolę całym życiem pełnić służbę Bogu i Polsce, nieść chętną pomoc bliźnim i być posłusznym Prawu Harcerskiemu.
Pierwsza publikacja tekstu Prawa nastąpiła we Lwowie 1 listopada 1911 r, dla działającej tam Związkowej Komendy Skautowej i jej drużyn. Powyższe Prawo zostało przyjęte przez XXVIII Zjazd ZHP 9 grudnia 1990 r., a Przyrzeczenie przez Nadzwyczajny Zjazd ZHP 10 czerwca 1995 r. Poniżej fragment Uchwały tego Zjazdu w sprawie zmian w Statucie: "Służbę Bogu rozumiemy tak, jak jest ona definiowana w Konstytucji Światowej Organizacji Ruchu Skautowego (WOSM). Wiąże się ona nierozerwalnie z akceptacją wszystkich naczelnych wartości duchowych, takich jak Prawda, Dobro, Sprawiedliwość czy Piękno. Jest to, obok służby Polsce i bliźnim, podstawą naszego ruchu."
Prawo Harcerskie
- Harcerz sumiennie spełnia swoje obowiązki wynikające z Przyrzeczenia Harcerskiego
- Na słowie harcerza polegaj jak na Zawiszy.
- Harcerz jest pożyteczny i niesie pomoc bliźnim.
- Harcerz w każdym widzi bliźniego, a za brata uważa każdego innego harcerza.
- Harcerz postępuje po rycersku.
- Harcerz miłuje przyrodę i stara się ją poznawać.
- Harcerz jest karny i posłuszny rodzicom i wszystkim swoim przełożonym.
- Harcerz jest zawsze pogodny.
- Harcerz jest oszczędny i ofiarny.
- Harcerz jest czysty, w myśli, mowie i uczynkach nie pali tytoniu i nie spożywa napojów alkoholowych.